معنی اسم آبی

4.1/5 - (14 امتیاز)

[ type=”blue”]اسم آبی یکی از نام های پسرانه ترکی می باشد. معنی اسم آبی در زبان ترکی برادر بزرگ و آقاجان بیان شده است ، در ادامه می توانید دیگر معانی و اسم های مشابه این نام ترکی را مطالعه کنید.

آبی یکی از نام های پسرانه ترکی می باشد که در زبان ترکی به معنی (آقابیگ) رنگ آبی. در زبان ترکی به معنای برادر بزرگ، آقا، جان، روح، عشق است.

معنی آبی در لغت نامه دهخدا

آبی. (ص نسبی ) برنگ آب. کبود. ازرق. نیلی. نیلگون. نیلوفری. کوود. آبیو. رنگ کبود روشن. و گاه آبی آسمانی گویند و از آن آبی سخت روشن خواهند و این همان آسمانجونی و آسمانگونه است. و آبی سیر گویند و از آن آبی پررنگ و گرفته اراده کنند و مقابل آن آبی روشن است.
– زراعت آبی ؛ زرع مسقوی و مسقاوی. مقابل دیم و دیمی یعنی مظمی.
– ساعت آبی ؛ ظرفی بوده بدرجات بخش شده که پر آب می کرده اند و از چکیدن آب بحدی معلوم زمان را می پیموده اند.
– مثلثه ٔ آبی و بروج آبی ؛ در اصطلاح اهل تنجیم برجهای سرطان و عقرب و حوت باشد.
آبی. (اِ) میوه ٔ بزرگتر از سیب برنگ زرد پرزدار و از سوی دم و سرترنجیده و برگ درخت آن با پرز و مخملی و رنگ و پوست چوب آن بسیاهی مایل. بهی. بِه ْ. سفرجل :

معنی آبی به فارسی

آبی:( صفت ) منسوب به آبه( آوه ) از مردم آبه.
برنگ آب کبود سرکش و نافرمان
آبی بی هنجاری: یکی از انواع نادر سه رنگ بینی بی هنجار که در آن حساسیت یاخته های مخروطی حساس به آبی کاهش یافته است
آبی نه:[ گویش مازنی ] /aabine/ نی داخل قلیان
آبی و خاکی:آنکه در آب و هم درخشکی زیستن دارد
آبی کاری: قرار دادن سطح زنگارزدایی شدۀ آلیاژ آهنی در معرض هوا یا بخار آب، یا مواد دیگر در دمای مناسب و درنتیجه تشکیل لایۀ آبی رنگ اکسیدی نازک در سطح آن که شکل ظاهری آن را بهبود می دهد و بر مقاومت آن در برابر خوردگی می افزاید
آبی کوری: اختلال نادری در تشخیص رنگ که در آن شخص مبتلا، به نور آبی حساس نیست و آبی و سبز را با هم اشتباه می کند
پراکنۀ آبی: پراکنه ای که فاز پیوستۀ آن آب همراه یا بدون مواد حل شده در آن است
حساس به آبی:رنگیزه ای در یاخته های مخروطی شبکیه که حساسیت آن در مقابل بخش آبی طیف نور مرئی بیش از دیگر رنگیزه ها است
حسن آبی:یا الشیخ حسن احمد قاسم الابی قاضی محاکم شرعی در مصر و اوراست انسان عین البیان که در شرح منظومه یست در بیان از محمد بک فهمی الرشیدی
چاه آبی است که جعفر بن سلیمان بنزدیک شبحی و بین بصره و حفر ابی موسی در طریق حجاج عازم از بصره حفر کرد و بین اخادید و این چاه یک مرحله راه است.
دشت آبی:از بلوکات قزوین در جنوب شهر قزوین .
راه آبی:در نقاط مختلف جهان برای ایجاد سهولت و سرعت در کار مسافرت یا حمل و نقل از اقیانوسها و دریاها و دریاچه ها و برخی از رودخانه ها که قابل کشتیرانی هستند استفاده میشود .
ستارۀ آبی:تنها سرده از ستاره آبیان با حدود هفده گونه که امروز بومی اروپا و امریکای شمالی است و تعداد کمی از گونه های آن به عنوان گیاهان آبزی دانی پرورش داده میشود
اسب آبی:جانوری چارپا و بزرگ جثه
برنج آبی:برنجی که آبیاری میشود

معنی آبی در فرهنگ معین

آبی:(ص نسب . اِ.) ۱ – یکی از سه رنگ اصلی (زرد، قرمز، آبی ). ۲ – به ، سفرجل . ۳ – نوعی انگور. ۴ – نوعی زراعت که آبیاری می شود، مقابلِ دیمی .
(ص . اِ.) = آبو: برادر مادر، خال ، خالو.

معنی آبی در فرهنگ فارسی عمید

(زیست شناسی) ویژگی موجود زنده ای که در آب زیست می کند، آبزی: اسب آبی، سگ آبی، مار آبی.
(اسم، صفت نسبی) از سه رنگ اصلی، مانندِ رنگ آسمان یا رنگ آب دریا، رنگ کبود روشن.
دارای این رنگ.
مربوط به آب.
ویژگی چیزی که با آب کار می کند: آسیای آبی، ساعت آبی، توربین آبی.
[مقابلِ دیم و دیمی] (کشاورزی) ویژگی زراعتی که آبیاری می شود.
(اسم، صفت نسبی) [منسوخ] متصدی توزیع آب به خانه ها، میراب.

آبی در دانشنامه اسلامی

آبی:آبی صفت منسوب به شهر آبه (آوه) است و ممکن است به یکی از افراد زیر اشاره کند:
آبی صفت منسوب به شهر آبه (آوه) است و ممکن است به یکی از افراد زیر اشاره کند:
عبدالله بن عبدالملک بن عبدالله الغِفاری (درگذشته ۸ق)، معروف به آبِی اللَّحْم، از صحابه پیامبر اکرم (ص) که به شهادت رسیده است. عُمَیر، تِرمذی و نَسائی، احادیثی از او نقل کرده اند. در مورد زمان شهادت وی اختلاف نظر وجود دارد؛ غزوات حنین، خیبر و حتی جنگ صفین هم برای آن ذکر شده است.
ابن قتیبه (د ۲۷۶ق/۸۸۹م) در وجه تسمیه او به آبی اللّحم گفته است: چون او از خوردن گوشت حیوان مذبوح بر انصاب (سنگ هایی در اطراف کعبه که حیوانات را بر روی آنها برای بتان قربانی می کردند)، خودداری می کرد، بدین نام شهرت یافت. باید توجه کرد که در اینجا منظور از ابی اللحم، کنیه وی نیست چرا که ابی اللحم یعنی ابا کننده از گوشت.
ابن حبان (د ۳۵۴ق/۹۶۵م) نیز همین وجه را گفته است و حاکم نیشابوری هم به نقل از ابوعبیده وجه شهرت او را نخوردن گوشت دانسته است.
عز الدین حسن یوسفی فرزند ابوطالب، معروف به فاضل آبی (منسوب به آبه آوه) و مکنّی به ابن الزبیب یا ابن ربیب، فقیه امامی سده 7ق می باشد.
وی از افاضل شاگردان جعفر بن حسن بن یحیی بن حسن بن سعید هذلی، معروف به محقق حلی بوده و با وی در بسیاری از مسائل، مباحثات حادّ داشته است.
آبی در برخی از مباحث فقه، آرای تازه ای ابراز کرده، از جمله، اقامه نماز جمعه را در عصر غیبت حرام می شمرده و نیز بهره زوجه را از میراث زوج، حتی در صورت داشتن فرزند از میت، شامل زمین نمی دانسته است. فتوای اخیر، تا آن دوران اختلاف مشهور بود، ولی پس از وی، رأی بسیاری از فقها در این مورد بر همان قرار گرفت و نظر مشاهیر متأخران نیز همان است.
اثر مشهور آبی در فقه، کشف الرموز در شرح مختصر نافع استادش محقق حلی است. وی در سال 672ق از تألیف این کتاب فراغت یافت.
تاریخ وفات او معلوم نیست.
ابوسعد منصور بن حسن بن حسین آوی (آبی) فقیه، محدّث، شاعر، تاریخ نگار و دولت مرد شیعی در اوایل قرن پنجم هجری است. تاریخ دقیق ولادت او را نمی دانیم، امّا براساس برخی قراین بایستی حدود نیمه اول قرن چهارم هجری قمری، یعنی حدود سال های 345-350ق بوده باشد. ابوسعد در آوه ساوه زاده شده، اوایل عمر را در همان جا زیسته و مقدمات علوم را هم در آن جا فراگرفته است. پدر او حسن آوی و جدّش حسین آوی، ظاهرا شهرت چندانی نداشته اند. امّا برادرش ابومنصور آوی، از دانشمندان عصر بوده و مدّت ها عهده دار وزارت ملوک طبرستان بوده است.
چنین می نماید خاندانی که ابوسعد و ابومنصور آبی در آن زاده شده اند، از خانواده های کوچک و کم نام آوه نبوده است. خانواده ای که دو وزیر را در خود بپروراند، بایستی از اعتبار و منزلتی در خور برخوردار باشد.
ابوسعد در جوانی مسافرت ها کرده است. در ری با صاحب بن عبّاد، وزیر دانشمند آل بویه، دیدار کرده و با او دوستی داشته است. آوی همچنین به عراق سفر کرده است.
او وزیر ابوطالب مجدالدوله رستم بن فخرالدوله دیلمی (387-420 ق) سلطان ری بوده است و از سوی او «وزیر کبیر، ذی المعالی و زین الکفاه» لقب یافته است. تاریخ دقیق انتخاب وی به وزارت مشخص نیست، امّا تاریخ برکناری او از وزارت به سال 420ق است. در این سال، محمود بن سبکتکین غزنوی بر ری حکومت یافته و ابوسعد را برکنار کرده است.
وی یک وزیر شیعه مذهب بوده است، امّا در دوران وزارت خود فعالیت مهم سیاسی که باعث شهرت وی شود، انجام نداده است. مورّخان و زیست نگاران معاصر آوی و دیگران، وجهه مهم و برجسته زندگی او را در وزارت او ندانسته اند، بلکه از وی به عنوان یک دانشمند و ادیب یاد کرده اند. مورّخان بزرگی چون ابن اثیر وقایع سیاسی دوران حکومت آل بویه را نگاشته اند، بدون این که حتی اسمی از او برده باشند، همین دلالت می کند که در این سال ها فعالیت های سیاسی و اجتماعی مهم و برجسته ای که ابوسعد منشأ آن باشد، انجام نگرفته و اگر هم انجام گرفته، کم و بی اهمیّت بوده است.
سلطان غزنوی با خلع وی از وزارت، او را به سمت استیفای بعضی از اموال حکومتی گماشت. وی مدتی هم در این مقام مشغول بوده و ظاهرا تا هنگام مرگ نیز بر این منصب باقی مانده است. درباره تاریخ مرگ او میان مورّخان و محقّقان، اختلاف وجود دارد و محققانی چون خیرالدّین زرکلی، عمررضا کحّاله و بروکلمان تاریخ مرگ او را 421ق نگاشته اند. حاجی خلیفه در کتاب کشف الظنون تاریخ مرگ آوی را 422ق گفته است. برخی از محققان هم سال مرگ او را 432ق دانسته اند. مثلا شیخ آقا بزرگ طهرانی در «الذریعه» همین تاریخ را برای مرگ او ذکر کرده است. مدرکی که اینان بر آن استناد کرده اند، روایتی است که یکی از شاگردان آوی، موسوم به عبدالرحمان مفید نیشابوری در سال 432ق از ابوسعد نقل کرده است. این روایت را مرحوم محدّث نوری در فایده سوم از خاتمه مستدرک آورده است.
آسیاب آبی یا آسیا اووی دستگاهی بوده است که برای خرد کردن گندم و سایر غلات و برای درست کردن آرد وجود داشته است و با استفاده از تکنیک سرعت آب و یا فشار آب کار می کرده است در ایران تقریبا در هر شهری در قدیم آسیاب آبی وجود داشته امروز تقریبا چند مورد انگشت شمار هنوز کار می کنند آسیاب کاخک – بجنورد-آسیاب یزد و آسیاب آبی اشکذر -و آسیابهای آبی بسیار قدیمی مانند آسیاب آبی زیبد در پروژه های شهر سازی نابود شده اند… ساعت آبی و آسیاب آبی آسیاب بادی در ایران از قدمت تاریخی کهنی برخوردار است اما تحقیق مستقلی در این موضوع نشده است. بعضی اعتقاد دارند آسیاب بادی نخستین بار در ایران بکار گرفته شده است امروزه هنوز بقایای چندین آسیاب بادی در شهر کوچک نشتیفان خوافخراسان وجود دارد و تا چند سال قبل از انقلاب فعال بود.
اگرچه کتاب اصطخری که در آن اشاره به ساخت آسیاب بادی شده است مربوط به پیش از سال سال ۳۳۰ هجری خورشیدی (۳۴۰ هجری قمری) بوده است، ولی در یکی از کتاب های مسعودی که چند سال بعد نوشته شده است، به داستانی اشاره می شود که در آن یک ایرانی به نزد خلیفهٔ دوم، عمر،(سال ۱۳ هجری خورشیدی و قمری، سدهٔ هفتم میلادی) ادعا می کند که می تواند یک آسیاب بادی بسازد، و عمر نیز برای ثابت شدن این ادعا از او می خواهد تا این کار را انجام دهد، و او نیز موفق می شود. watermills in Iran.. اشاره تاریخ نویسان به داستان کشته شدن یزدگرد ساسانی بدست آسیابان و اشاره به کشتار ایرانیان یک بار در الیس به فرماندهی خالد پسر ولید و یک بار در زمان امویان در گرگان به فرماندهی یزید بن مهلب از روایتهایی است که در آنها به آسیاب آبی و بادی آشاره شده است.